11/07 Estella – Los Arcos Op de zandkleurige stenen buitenmuur van onze Albergue hangt een thermometer, die gaf gisteren zo maar eventjes veertig graden aan. Het is hier verdomd warm. We nemen het zekere voor het onzekere en staan al ruim voor zessen op straat. Vlak voor we het oude stadcentrum bereiken, merkt Matis dat

10/07 Puente la Reina- Estella Om iets na vijven al, lang voor zonsopgang, lopen we met kleine lampjes op ons hoofd het kleine stadscentrum uit. We hadden voor een kamer met ontbijt betaald en toen we vanochtend de keuken binnenliepen stonden er zeker tien toastbroden klaar met confituur en verschillende pakken cornflakes. ‘Ow-la, kijk eens

9/07 Arre – Pamplona – Puente la Reina Alleen wat functioneel is mag blijven. De camino is onverbiddelijk op dat vlak. Met heel veel pijn in mijn hart, laat ik bij het ochtendkrieken, mijn twee mooie nieuwe shorts achter. Ik denk wel dat de hospita hier heel blij mee gaat zijn. Als ik mijn favoriete

08/07 Zubiri-Arre (vervolg) De hospita ziet mijn gezicht en stelt ons op slag een kamer alleen voor. Niet bij de grote luide troep peregrino’s, maar in het deel waar de pastoor vroeger woonde. Ze waarschuwt ons wel dat het niet zo veel soeps is en dat de kleuren terrible zijn, wie kiest er nu voor

And I walked off you, and I walked off an old me Het kleine kamertje is klein. Op zijn minst moeten we niet samen met andere mensen slapen vannacht. Dat trek ik nu niet. Ik ga niet zoals Matis meteen op bed liggen. Eerst gaat die rugzak helemaal leeg! Ik spreid alles wat in mijn

7/06 – Roncesvalles – Zubiri Sportsokken in Badsloefen ‘Nu is het genoeg!’ Met een smak laat ik me neerkomen op een verhoogde berm.  Als er iets is wat je heel snel leert op de camino, zijn het platte stenen en bermen vinden waarop je kunt neerzitten zonder je rugzak te moeten uitdoen maar die hoog

Team Slak Mijn zoon ontpopt zich op onze eerste dag als een humorist pur sang. ‘Mama,’ merkte hij heel droog op, ‘we zijn nu officieel bij de slakken van de camino. Het ergste is,’ gaat hij bloedernstig verder, ‘ik ben een man van getallen.’ Ik kijk hem vragend aan: ‘Een man van getallen? Huh?’ ‘Weet

And so it begins… We hangen in de lucht, ergens boven Frankrijk. Voor het opstijgen klaagt Matis over een zere voet. Zijn voeten zijn best groot in verhouding met zijn lengte en leeftijd, dus de wandelschoenen die hij draagt vallen onder de noemer, kloefkappers. Ik blijf rustig onder zijn zere voet. Wellicht gaan onze voeten

Let it go, let it goooooo Het aftellen naar onze Camino is intussen begonnen. Voor Matis is het nu volle bak examentijd dus die heeft wel even andere katjes te geselen. Ik heb nog snel snel wat gelezen over de tocht, maar heb ook nog een drukke periode voor de boeg, dus laat het nu