Mijn Santiago avontuur is nog niet helemaal uitgeschreven en ik moet zeggen dat ik intens geniet van het schrijven over deze bijzondere reis. Alleen…ik kom er niet aan toe. Het leven draait zo snel door de laatste maanden dat schrijven er gewoon helemaal niet van komt en dat vind ik erg jammer.

Toch maak ik vandaag tijd om te schrijven. Verplicht. Er wachten nog veel taken op me, maar soms moet je gewoon doen waar je hart van gaat zingen. Werk loopt immers nooit weg.

Sinds ik de knoop doorhakte om te verbouwen, kreeg ik ook een enorme drang om overtollige spullen uit mijn leven te elimineren. Nu is dat best raar, want iedereen die me maar een beetje kent weet dat ik héél véél spullen heb. Dat ik dol ben op die prullen en dat ik ALLES ooit nog wel eens ergens voor ga kunnen gebruiken. Zaken weggooien is dus niet mijn sterkste punt. Het is niet zo dat het alleen kleding of accessoires of haarlinten of schoenen zijn. Helaas houd ik echt van alles: Boeken, stickertjes, kousen, ondergoed, bikini’s, leuke doosjes, kunstwerken, dreamcatchers, make-up, crèmes, olietjes en zalven, mutsen, esoterische oliën, schriftjes, schrijfgerief, tekenspullen, verf, doeken, fotokaders, buddha beeldjes. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan, maar je snapt mijn punt. Ik heb veel interesses en vind alles leuk.

Gelukkig ontdekte ik onlangs Marie Kondo en haar Spark Joy methode. Deze Japanse leert mensen opruimen en dit met een wel heel originele methode. Bij elk stuk dat je wenst op te ruimen moet je nadenken of het je gelukkig maakt. Of het Spark Joy bij je brengt. Is het antwoord neen, dan kan je in dankbaarheid afscheid nemen van het item. Alleen bewaren wat je ECHT gelukkig maakt. Dat is het geheim. We hebben nu eenmaal niet zo veel nodig om gelukkig te zijn.

Zo blijkt…

Het gaat natuurlijk niet van de ene dag op de andere. Je ontdoen van al die spullen. Het is een heus proces.                          Bij mij liep dat zo:                                                                                                                                                                    Eerst maakte ik de beslissing om met shampoo te stoppen omdat mijn haar altijd a big deal was in het verleden. Als mijn haar goed lag, dan was alles oké. Maar dus o wee als het niet goed lag. Het lijkt misschien een kleine stap voor jou, maar voor mij was het NIET wassen van mijn haar een erg grote stap. Toch heel bewust genomen. Ik kon wel met een beetje minder ijdelheid en trots én ik wilde echt iets GOED doen voor de planeet -wat ook een persoonlijke overwinning moest gaan worden. Niemand loopt graag we-ken met vettig, droog en dof haar, toch? Ik deed het. Correctie: doe het! Omdat het menens is. Het is mijn eerste stap in de richting dat een schonere natuur vooral bij jezelf begint (en eindigt).

Mijn tweede wapenfeit: de tocht naar Santiago. Waar ik heel veel ballast moest achterlaten om over de bergen heen te geraken en waar ik al vanaf dag één keihard met mijn neus op de feiten gedrukt kreeg: met ijdelheid ben je hier geen fluit. Leven vanuit je diepste vezel heeft niets met opsmuk te maken, het is bezweet en moe en uitgeput tot op het bot eindelijk je onware voortdurend pratende gedachten kunnen stilleggen om dan eindelijk eens een stem te kunnen horen die wél van jou is. Die je ware zijn, zonder al die verhaaltjes over jezelf die je al zo lang gelooft, aan het woord laat.

Derde actie. Nu heb ik het plan opgevat om iedereen die ik ken een boek te geven. Ik bezit een grote bibliotheek en eerlijk, ik heb geen plek meer voor nog meer boeken. Sommige wil ik uiteraard heel graag houden, maar anderen ga ik doneren. Ik ga ze geven aan de mensen die ik ken en waarvan ik denk dat het boek bij hen past. Best een stoer besluit als je weet dat ik een …euh… soort relatie heb met mijn boeken. Ik houd van ze, als van geliefden.

Schoenen. Ik heb thema’s in mijn schoenkast: Met pels, met tijgerprint, daim, leren boots, enkellaarsjes, pumps roze, pumps rood, pumps zwart, pumps wit, sandalen, ballerina’s, instappertjes met hak, loafers, veterschoenen, sneakers, …              Mijn collectie is zo groot omdat ik gewoon nooit schoenen weggooi. Ik kan het niet, ze zijn allemaal zo mooi. Sommigen heb ik al meer dan tien jaar, maar ze zijn niet versleten en ik heb ze amper gedragen. Ik ga niet té streng zijn voor mezelf en heb me voorgenomen dat als ik al de helft kan elimineren, dat ik dan al fier en trots mag zijn. (Geldt ook voor de boeken trouwens.)

Bewuster winkelen. Shoppen, oh shoppen, het kan zo fijn zijn. Geld spenderen aan kleine hebbedingen. Een bubbelbadbal, een leuk nieuw toilettasje dat op de stapel kan belanden bij de rest. Een nieuw paar nylons, dat gekke T shirt of dat schattige armbandje. Allemaal zo onweerstaanbaar. Zeker op een rotdag, zeker wanneer je het gevoel hebt dat je geen controle hebt over je dag, over het leven, over je werk. Maar je hebt wel controle over datgene wat je koopt. Je vindt het leuk, je rekent af, het belandt in je zak en it’s yours! YES! Langer dan een paar uur duurt de pret niet. Spullen zijn maar spullen. Ze gaan nooit het verschil maken ook al denken wij zoooooo graag dat ze dat wel doen. Hoe shop ik bewuster en hoe onderdruk ik de impuls van willen, hebben en bezitten? Met een simpele vraag: Heb ik dit echt nodig? JA sleur er desnoods Marie Kondo maar bij, heb ik het nodig en geeft het me Spark Joy? Word ik hier gelukkiger van? Zal ik iets verklappen. In 99% van de gevallen is het antwoord neen.

Op dit moment is mijn garage oorlogsgebied, want na de woonkamer, de keuken, de badkamer, de slaapkamers en zelfs de vestiaire, is ook de garage aan de beurt voor een grondige ont-rommel-ing. Bij opruimen wordt het eerst slechter voor het betert. Dat weet ik intussen. Ik hoop dat Moeder Natuur het me niet kwalijk heeft genomen dat ik vandaag niet in Brussel was om te schreeuwen voor een bewuster leven. Om meer met de natuur en niet tegen haar te leven. Hopelijk ziet ze dat ik mijn best doe. Op mijn eigen stuntelige manier. Gisteren kwam ik in de garage mijn eerste artikels voor De Morgen tegen en superschattige mini pyjamaatjes van Matis. Ik blies nog wat stof van oude olieverfwerkjes die ik ooit zelf schilderde en waar ik ineens toch onverwachts een soort trotse Spark Joy bij voelde.

Dankjewel Moeder Natuur en danku Marie Kondo. Zou het kunnen dat als je het overtollige wegdoet, dat je dan jezelf weer beter kunt vinden? Dat je jezelf dan opeens ziet en hoort op manieren die je zelf al lang vergeten was en dat als je stilletjes de buitenkant opruimt dat dan ook de binnenkant een stuk meer ademruimte krijgt? Het zou zo maar eens kunnen.