-Viana

De vrijwilligers van The Pilgrims Oasis vragen of we willen blijven voor de Jesus meditation. Ik had al langer een flauw vermoeden dat ze het gesprek naar God wilden sturen, want vooral Wes, de man van het vriendelijke Canadese koppel, neemt elke gelegenheid met twee handen aan om de woorden FAITH, TRUST and BELIEVE in de mond te nemen.

Ik word aangetrokken door een bord met daarop de woorden: Glutenfree, Tea en Carrot Cake, vooral de cake doet me watertanden. We stappen naar binnen. De gezellig ingerichte kamer met bar is geen restaurant, dat wordt meteen duidelijk. Maar we krijgen wel een heerlijk voetbad en mogen thee en cake bestellen tegen democratische prijzen. ‘I’ll push you.’ De titel van dit boek op het tafeltje naast mij, trekt meteen de aandacht. De Canadezen, die net in Spanje zijn komen wonen, weten ons te vertellen dat het gaat over een man in een rolstoel die door zijn goede vriend de camino Francès wordt overgeduwd. Als ik eraan denk hoe wij -met benen- zwoegen en zweten over deze route. Wauw, dat boek moet ik zeker lezen! Het doet me denken aan de Australiër Nick Vujicic, die man bestaat basically alleen uit een romp en een hoofd en toch inspireert hij duizenden mensen met zijn boeken en motivational speeches. Wes speelt een rondje Mikado met Matis, die dat helemaal geweldig vindt. Matis wil nu eerst iets eten, maar daarna wil hij wel gerust terugkomen voor die Jezusmeditatie.

Ik vertel het koppel dat we grote honger hebben en dus op zoek gaan naar een plek om te eten. Misschien kunnen we dan na het eten terugkomen. Al heb ik daar niet veel zin in. Matis ook niet, maar die wil nog een gezelschap spel spelen. Wat houdt de meditatie precies in?

‘De Jesus meditation, is gewoon eerst lezen uit de Bijbel en daarna in stilte nadenken over de tekst.’ Leggen ze uit.

Mmm, dat zegt me niet zoveel. Ik ben wat dat betreft op zijn Noordkaaps gezegd: Van God los. Ik ben dan wel gedoopt en gevormd en heb katholiek onderwijs genoten, toch geloof ik niet meer zo in een God, die alleen mannen als geschikte vertalers van het Woord ziet. Als het Heilig Schrift alleen in vol met rijkdommen en kunstschatten gevulde kerken, mag gebracht worden door pastoors, die door hun verplicht celibaat, zich vergrijpen aan onschuldige kinderen en overgaan tot walgelijke perversiteiten. Neen, dank je! Ze zijn niet allemaal zo, maar ik heb genoeg schijnheiligheid gezien om er voor de rest van mijn leven een lichte degout aan over te houden. Al heb ik bij de nonnen op school in het Heilig Graf echt heel gelukkige tijden beleefd, maar ja dat waren ook nonnen en geen paters. Ik begin trouwens – en vraag me niet waarom – zo’n donkerblauw vermoeden te krijgen dat er met dat Heilig Boek flink gesjoemeld is. Want hoe logisch is het eigenlijk dat Maria, La Madre, moeder van Jezus en onbevlekt ontvangen, de zoon van God baart die vervolgens een eenvoudig timmerman – de Gepetto van de Bijbel zeg maar- de opvoedklus laat klaren. Chance dat ze een eenvoudig timmerman kiest en geen rechter of advocaat, anders had God eraan gehangen voor een fikse alimentatie. Waar is de Grote Almachtige God in dit verhaal? Waar was hij om Onze Lieve Heer Jezus Christus groot te brengen? Als hij toch de Grote Vader is? Hoewel het een verhaal is waar ik flink wat affiniteit mee voel. (haha) Mijn echte vader koos ook voor de vluchtweg met betrekking tot onze opvoeding. Begin ik stilaan te geloven dat er hier ergens iets helemaal niet klopt.

Waarom is de vrouw, de Grote Moeder, de draagster van de Godsvrucht, de schepster van nieuw leven zo weggedrukt en op het achterplan geraakt in ons Christelijk geloof? Is niet zij de sterke, gevende, scheppende figuur die steeds waardig afgebeeld met haar kind, sluier en in lange rokken, veel sterker en indrukwekkender overkomt dan de martelaar met bebloede wonden aan het kruis? Sorry dat ik het zeg, en ik bedoel het niet oneerbiedig, maar kijken we liever op naar een halfnaakt, bebloed, gemarteld en aan het kruis genageld slachtoffer? Of naar de serene, krachtige vrouw die haar lot ondergaat met waardigheid en zonder één greintje zelfmedelijden. Ze baart haar kind in een stal, maar slaagt er toch wel in om drie Koningen op bezoek te krijgen. La Madre, ze is voor mij hét mysterie én de openbaring van deze tocht. De Kerk verzwijgt en verbergt veel geheimen, maar ik heb toch het vertrouwen dat onze camino ons een stuk dichter bij De Waarheid zal brengen.

We bedanken onze Canadese vrienden en gaan op zoek naar food. We plaatsen ons op een terrasje pal voor de ingang van de trots van Viana, hun kerk. Ze ziet er ontzettend oud uit. Romaans van vorm met beelden aan de buitenkant die – door hun ouderdom – zwaar aangetast werden en nog maar een schimmen zijn van wat ze ooit waren. Matis bestelt zonder dat hij het weet inktvis. ‘Varkenspoep!’ Roept hij als hij zijn eerste hap neemt. ‘Lekker!’ We hebben ergens gelezen dat inktvisringen eigenlijk geen inktvisringen zijn, maar de anus van een varken. De voedingsindustrie draait ons al evenzeer een rad voor ogen als het instituut Kerk. Waarom volgen wij als schapen altijd zo gedwee wat ons verteld wordt, terwijl de waarheid soms recht voor onze neus zomaar voor het rapen ligt?

Na het eten, wandelen we in de avondzon terug naar onze Albergue Muncipal, die gevestigd is in een klooster naast de indrukwekkende ruïne van alweer een kerk. Dit gebouw heeft de tand des tijd niet doorstaan en de enkele immense zuilen die nog wel overeind staan, reiken naar een dak dat er al lang niet meer is. Een groot gat, in het voorste gedeelte van de kerk waar ooit het altaar moet gestaan hebben, en waar ooit misschien een imposant glas in loodraam schitterde, gooit een gele schaduw over de zandkleurige vloer. We nemen plaats op een afgebroken zuil en blijven hier nog een halfuurtje zitten om te praten. Je voelt de kracht van deze plek. In tegenstelling tot de kerk in Pamplona, waar de energie zwaar en donker was, is het hier juist aangenaam, licht en vol leuke energie.

Waarom hebben wij vrouwen ons in de naam van God toch zo zwaar laten onderdrukken?

 

 

***