Hebben jullie dat ook? Dat je al gans je leven teruggrijpt naar dezelfde muziek? Zolang ik het mij al kan herinneren, ga ik al in bad met George. Of George zo graag in bad gaat met mij is natuurlijk een heel andere vraag die we hem helaas niet meer kunnen stellen.

Wilde manen

George Michael, als ik over hem begin, dan kan ik er niet meer over zwijgen. Hij gaat al héél lang mee. Hij is voor mij bovenal een schrijver, een poëet, een gevoelsmens, gezegend met een uitzonderlijk zacht stemgeluid dat als een soort ultrazachte bodylotion mijn ziel masseert. Keer op keer. Zijn woordspelingen en nuances gaan recht naar het hart.

‘For what’s the use in pressing palms
When children fade in mother’s arms
It’s a cruel world, we’ve so much to lose
And what we have to learn, we rarely choose’  

You have been loved

Freedom

We hadden vroeger de gewoonte om tijdens onze verjaardagsfeestjes (die van mijn zus en ik) onze vriendinnetjes op hun pantoffels uit te nodigen naar onze dansvloer (lees livingmat) om dan luid mee te brullen: Yeah yeah yeah palalalalala. En ja, daar zijn beelden van. Zijn Last Christmas bracht (en brengt) bij mij altijd het ultieme kerstgevoel naar boven en ook de clip erbij vind ik ongeëvenaard. Alleen al die Charlie’s Angels-achtige brushing van zijn wilde manen. Prachtig! U-ren heb ik met mijn zus liggen filosoferen over de betekenis van zijn teksten. Zoals u wel of niet weet had George aan het begin van zijn carrière een pak geheimen, die we door zijn muziek, stukje bij beetje mochten ontrafelen. En toen bepaalde zaken in de media kwamen, konden wij de puzzelstukjes natuurlijk wel zelf in elkaar passen. Het leven van anderen kan toch boeiend zijn, en hoewel het heel ver van je eigen leven staat, voel je je er op een of andere manier soms toch enorm mee verbonden. Je begrijpt hun struggle zeg maar.

Hi Barry

Barbra kan mij ook altijd rust brengen. Ze wordt al te vaak versleten als een niet onaardige misschien wat onderschatte actrice die ook nog wat kan kwelen. Maar mijn god wat heeft die vrouw een stem. Als ze zingt over eitjes kan je ze verdorie proeven op je tong of bij You don’t bring me Flowers, lijkt het alsof je zélf nooit meer bloemen krijgt. Probeer het maar is! Mijn mooiste televisiemoment, dat moet ergens eind jaren tachtig geweest zijn. Barbra gaf een concert in haar tuin: One Voice. Je zag supersterren op de eerste rij zitten. Een ticketje voor dat tuinconcert kostte ook al gauw een arm én een been. Ze was gekleed in het wit, duidelijk zonder BH, wat ik op zich al heel stoer vond. Ze bracht Guilty, een duet met Barry Gibb. Barry kwam midden in het nummer -ook helemaal in het wit- als een soort Jezusfiguur vanachter de struiken. Barbra speelde dat ze daarvan enorm schrok. Ik vond het prachtig. Ze is slim, gevat en grappig. Ook niet onbelangrijk als je artiest wil spelen. Je wilt mij niet tegenkomen op de E19 als ik haar rol overneem op de cd Duets en samen met Gibb, Neil Diamond en Bryan Adams nog net voorkom mijn voorste autoruit te barsten. Soms kijk ik opzij en dan zie ik een volgeladen busje werkmannen hun duimen omhoog steken. Dan voel ik mij altijd heel betrapt, en wanneer dit in de file gebeurt, kan ik zelfs niet op de gaspedaal trappen. Awkward! 

Non, je ne regrette rien

Waarom grijp ik steeds terug naar The Pixies en The Cure als ik een goede bui ben of juist een mega rotdag heb? Na een paar glazen alcohol komen onvermijdelijk Edith Piaf of Claude François uit de Sonos gekropen en heb ik uiteraard nergens spijt van en zie ik zoals een uitgehongerde Barracuda het leven alleen nog maar door die roze bril, Ui-ter-aard. Er is veel goede muziek en ook veel nieuwe goede muziek (ik loop nogal hoog op met Oscar and the Wolf bijvoorbeeld), maar ik houd altijd vast aan mijn klassiekers. Die zijn gewoon niet kapot te krijgen.

Ik ben blij dat je hier bent

Neem nu Zoutelande, Dat nummer van Bløf met onze Vlaamse Geike Arnaert. Daar krijg je toch zin van om instant alles te laten vallen, in de wagen te stappen en koers te zetten naar dat oude strandhuis, niet? We zijn er trouwens onlangs geweest met de familie. In Zoutelande, het was er druk, want heel veel mensen raken blijkbaar geïnspireerd door het liedje. Tot spijt van enkele bewoners die hun vredige dorpje overspoeld weten door dagjesmensen. Op de terugweg waren George, Barbra, Robbert en Edith er ook weer bij trouwens.

Er zijn dus toch nog zekerheden in het leven.

 

One Voice – 1987

 

George Michael – Freedom Trailer – 2017