Walk myself home

Piña Colada

Het is een vraag die ik heel vaak krijg de laatste tijd. Waarom in godsnaam een pelgrimage ondernemen terwijl je ook met je billen bloot uit een kokosnoot een Piña Colada zou kunnen slurpen. Is het om religieuze redenen? Yeah right! Eum neen, ik geloof niet dat het zin heeft om op blote knieën en met een kruis op je rug naar Fatima te kruipen. If you know what I mean. Hoewel ik er wel van droom om Lourdes eens te bezoeken. Dat ligt trouwens ergens in de buurt van Compostela. Maar ja, alles ligt daar wel ergens in de buurt. Behalve als je het te voet moet doen met een rugzak van meer dan tien kilogram op je rug. Dan is het allemaal héél ver.

Wie het geluk thuis niet vindt,…

Ik weet het wel dat je nergens moet gaan zoeken wat je thuis niet ook kunt vinden. Ja, je kunt de wereld afreizen op zoek naar geluk, of liefde of roem of een opwindend en exotisch avontuur. Er is nergens veel nieuws onder de zon, want we hebben alles al gedaan, gezien, beleefd, geproefd en verslonden. De hele wereld is heel klein en bereikbaar geworden en wie het geluk thuis niet kan vinden, die vindt het nergens. Zo men zegt. Ik geloof wel dat dit waar is. Het geluk ligt inderdaad meestal ergens thuis onder je hoofdkussen te wachten tot je het eindelijk eens vastpakt.

Het zit hem vooral in de herhaling denk ik. Wandelen als een soort meditatieve beweging met op je rug alles wat je op dat moment nodig hebt. -Of niet meer nodig hebt- en kunt achterlaten als het te zwaar wordt. Ik vermoed dat dit eindeloze wandelen je helemaal in het nu brengt, in je lijf. Naar een plaats vanbinnen waar je in je dagdagelijkse luide leven niet echt vaak toegang krijgt. Omdat het niet stil genoeg is en omdat er veel te veel afleiding is.

En naar die plek. Naar die stilte. Daar wil ik heen. Dat is thuis.

Dealen met elkaar

Je komt jezelf tegen. Dat kan niet anders. We zijn het immers niet gewoon om te voet meer dan 20 km per dag af te leggen niet wetende waar je kunt eten en slapen die avond. We zijn dat niet gewoon om met een groep andere mensen de slaapkamer en de badkamer te moeten delen. Privacy 0.0! Mijn zoon en ik zijn het niet gewend om u-ren, da-gen, we-ken met elkaar door te brengen, zonder tv, boeken, school of een plek om te gaan lunchen ‘s middags. Zonder cinema, hockey, tennis, vriendjes en familie. We zijn het niet meer gewoon om 24/7 te dealen met elkaar en anderen, en met de shit in onze rugzak die we al heel ons leven meesleuren. Afleiding zoeken kan haast niet, je moet het pad volgen en vertrouwen.

Dat hoop ik er zeker te leren: vertrouwen, controle opgeven en loslaten. Klinkt cliché, maar clichés zijn hardnekkige gewoontes, moeilijk te overwinnen. Ik hoop er mijn zoon te zien stappen van zijn kindertijd naar zijn pubertijd. Heel dankbaar ben ik dat ik dat kleine stukje van dat ‘o zo grote proces’ mag meestappen met hem (dat gaat me ongetwijfeld wat grijze haren opleveren ook). Ik hoop dat we de weg vinden en niet verloren lopen en ik hoop op een betere communicatie. Van mijn hoofd met mijn hart. Deze directe lijn is met de jaren een beetje dicht geslibd en wie weet krijg ik ze weer open. We zitten allemaal wel wat te veel in ons hoofd, niet? Ik alleszins zeker wel. Ik hoop er te leren geloven dat het leven ons brengt wat we nodig hebben. Een slaapplaats iedere avond zou al heel mooi zijn en wat grappige mensen met goede moppen onderweg al helemaal top.

Mezelf van mezelf

Misschien vind ik mezelf wel terug onderweg. De mezelf van voor de vele verplichtingen, teleurstellingen, dromen, verantwoordelijkheden, successen, hoogte- en dieptepunten. De mezelf die niet moeder is of dochter of zus of vriendin of partner of werknemer of goed of kwaad of mooi of lelijk. Gewoon de mezelf van mezelf. Zonder stempel, zonder verleden of toekomst. Gewoon wie ik nu ben.

Het is niet dat ik persé naar Santiago wil hoor.  Ik wil gewoon naar huis. Naar mezelf. Naar binnen. Ik wil eens gaan kijken hoe het daar was en is en of het al veilig is om lang gesloten registers weer helemaal open te trekken. Zodat de lucht er door kan om alles weer fris en nieuw te maken. En als ik daar ben, zal ik beseffen dat die mezelf gewoon onder mijn hoofdkussen ligt thuis. Nadat ik overal gezocht had, behalve dààr natuurlijk.

Tja en daarvoor moet je dus op pad, om daar dan achter te komen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *