We hebben allemaal een stem gekregen. De gelukkigen onder ons kunnen er zelfs meer mee dan praten. Ze kunnen zingen, klanken voortbrengen die snijden of raken, ontroeren of gevoelens in je in beweging zetten. Maar zelfs wie niet kan zingen, heeft die stem gekregen. Om zich uit te drukken, te communiceren, te zeggen wat hij te zeggen heeft. En als praten niet lukt, zijn er nog gebaren of ogen, die soms luider spreken met een blik, dan een zaal vol echte stemmen.

Waarom hebben we die stem gekregen en waarom zijn we ooit aan een taal begonnen?

Wellicht omdat we datgene wat we vanbinnen voelden, wilden uitdrukken. Het moet vanuit een enorme passie om te delen geweest zijn dat klanken, woorden werden, en woorden zinnen. Zinnen een taal, en taal hét ultieme bindmiddel tussen mensen. Nu zegt men dat mensen vooral zijn wat ze niet zeggen en vaak zeggen wat ze helemaal niet zijn. Waarom verstoppen we ons achter holle woorden en oppervlakkige zinnen? Wanneer werd het not done om wat je echt voelt uit te drukken en wat je helemaal niet voelt van de daken te schreeuwen? Waarom zijn woorden zo krachtig als het alleen maar woorden zijn? In een andere volgorde bijvoorbeeld zouden ze geen impact en een totaal andere betekenis hebben.

Ik zeg niet wat ik voel – Ik voel niet wat ik zeg

Waarom heb ik die stem gekregen? Om niet te zeggen wat ik voel. Of om altijd goed te voelen wat ik zeg? Zegt wat ik zeg iets over jou of meer over mezelf? En is wat ik zeg in overeenstemming met hoe ik het voel of eigenlijk helemaal niet? Daar ga ik eens over nadenken. De mantra die ik regelmatig in mijn hoofd heb is: If you can’t be nice, be quiet!

Misschien is dat wel een goeie om mee te beginnen.